Największym wkładem Sir Francisa Bacona było opracowanie metody Bacona, znanej również jako empiryzm i metoda naukowa. W połączeniu z jego przekonaniem, że wiedza i nauka mają być wykorzystane do ulżenia nędzy ludzkości, jego wpływ doprowadził do zdumiewającego postępu epoki industrialnej.
W przeciwieństwie do wielu jego współczesnych, Bacon postrzegał zaabsorbowanie i nostalgię za przeszłością jako ograniczającą, powodując stagnację europejskiej myśli intelektualnej. Aby zwalczyć to osłupienie, zaproponował naukowcom zaznajomienie się z nowymi spostrzeżeniami i pomysłami na poznanie współczesnego świata. Wyraził przekonanie, że historia jest postępowa, przeciwstawiając się arystotelesowskiemu poglądowi, że jest to cykliczna lub pesymistyczna opinia, że jest poniżająca. W sposób, w jaki to widział, oświecenie leży w zasięgu ludzkości, pod warunkiem, że ludzkość będzie wystarczająco chętna do studiowania sztuki i nauk.
Podobnie jak da Vinci, Bacon ucieleśniał termin "człowiek renesansu", biorąc pod uwagę osiągnięcia naukowe i artystyczne w połączeniu z jego ambicjami politycznymi. Został zwiastowany jako publiczny intelektualista i czczony przez swoich rówieśników, ale w późnym okresie Oświecenia oskarżenia o przekupstwo rzuciły cień na jego osiągnięcia i zmusiły go do wycofania się z życia publicznego.
Boczek pozostaje kontrowersyjną postacią. Niezależnie od opinii publicznej nie można jednak zaprzeczyć, że wymyślił on ideę, że nauka jest "zarówno przedsiębiorstwem komunalnym, jak i praktyczną dyscypliną w służbie ludzkości".
