Głównym celem Chińskiej Republiki Ludowej w inwazji na Tybet w 1950 r., czasami nazywanej ponownej aneksji, było wyzwolenie Tybetańczyków z represyjnego systemu feudalizmu oraz poprawa rozwoju gospodarczego i edukacji w regionie. Lider Chińskiej Partii Komunistycznej, Mao Zedong, również walczył o uzyskanie politycznych korzyści ze strony społeczności międzynarodowej, takich jak uznanie legitymacji dla nowego rządu, poprzez odzyskanie regionu bez widocznej ingerencji ze strony zagranicznych władz lub organizacji . Ponowna aneksja regionu miała symboliczne znaczenie dla Komunistycznej Partii Chin i pomogła rozszerzyć ducha zaufania zdobytego po zwycięstwie w wojnie domowej przeciwko Nacjonalistom.
Inwazja została poprzedzona załamaniem negocjacji między niezależnym rządem Tybetu a Chińską Republiką Ludową. Przedstawiciel Mao na rozmowach przedstawił propozycję, że Tybet należy uznać za region w Chinach za P.R.C. utrzymywanie odpowiedzialności za handel i relacje zagraniczne w regionie, oprócz zapewnienia obrony. Sugerowano, że odmowa przyjęcia wniosku doprowadzi do wyzwolenia regionu przez chińskie siły zbrojne lub Armię Ludowo-Wyzwoleńczą. Pozycja tybetańska polegała na utrzymaniu starszego związku, w którym Chiny odgrywały rolę patrona, aw razie potrzeby opiekuna. Tybetańczycy nie widzieli potrzeby stacjonowania chińskich żołnierzy w regionie, o ile nie zostaną o to poproszeni w odpowiedzi na zagrożenie ze strony obcego najeźdźcy.
Tybetańczycy nadal odmawiali przyjęcia chińskiej propozycji i szukali zagranicznego wsparcia. Podczas przerwania negocjacji Armia Ludowo-Wyzwoleńcza ostatecznie przekroczyła rzekę Jinsha i otoczyła licznie tyranskie siły obronne, skutecznie dając Chinom kontrolę nad regionem.
