Na rynku monopolistycznym nie ma krzywej podaży, ponieważ monopolista wyszukuje krzywą popytu na rynku dla ceny maksymalizującej zysk, a nie tylko akceptuje cenę rynkową. Ponieważ istnieje tylko jeden sprzedawca, monopolista ma siłę rynkową.
Ekonomiści uznają cztery struktury rynkowe: doskonałą konkurencję, konkurencję monopolistyczną, oligopol i monopol. Doskonała konkurencja i monopol to przeciwstawne struktury. W warunkach doskonałej konkurencji istnieje wielu sprzedawców, którzy sprzedają jednolity produkt kupującym, którzy mają pełne informacje rynkowe. Indywidualni sprzedawcy nie mają kontroli nad ceną i muszą sprostać tradycyjnemu spadkowemu popytowi i krzywym podaży. Rynki produktów rolnych, takich jak kukurydza i soja, są przykładami doskonale konkurencyjnych rynków.
Natomiast monopol ma tylko jednego sprzedawcę. Wysokie bariery wejścia, takie jak przeszkody regulacyjne, wysokie wymogi kapitałowe i zalety technologiczne, uniemożliwiają konkurentom wejście na rynek. Monopolista określa swoją cenę maksymalizacji zysku, a następnie dostarcza pewną ilość towarów, która pozwala jej osiągnąć tę cenę. Tak więc nie ma krzywej podaży. Przedsiębiorstwo energetyczne w danym obszarze i profesjonalne zespoły sportowe są przykładami monopoli.
Ze względu na możliwość wydobycia nadmiernego zysku z rynku, monopole są niepożądane. Rządy wydadzą prawa, aby zapobiegać monopolom, a gdy są nieuniknione, regulować swoją władzę.
