Mur Berliński został zburzony jako symbol upadku represyjnego komunistycznego rządu NRD. Kiedy Niemcom Wschodnim wreszcie zezwolono na swobodne wejście do Niemiec Zachodnich, 9 listopada 1989 roku tysiące Niemców zareagowało emocjonalnie, burząc ściany młotami, kilofami i innymi narzędziami.
Chociaż miasto Berlin było 100 mil do radzieckiej strefy okupacyjnej po II wojnie światowej, zostało podzielone na dwa sektory. Jeden był administrowany przez zachodnich sojuszników, a drugi przez Związek Radziecki. W 1961 r. Tak wielu Niemców Wschodnich uciekło do Niemiec Zachodnich, że rosyjski premier Nikita Chruszczow zezwolił na budowę muru berlińskiego, rzekomo w celu uniknięcia zachodnich szpiegów, ale w rzeczywistości, aby powstrzymać obywateli NRD przed ucieczką. W miarę upływu lat i prób ucieczki trwały, ściana stała się większa i bardziej rozbudowana. Jego ostateczna wersja miała 12 stóp wysokości i 4 stopy szerokości i miała ziemię niczyją pełną reflektorów, psów strażniczych, drutu kolczastego, karabinów maszynowych i żołnierzy po stronie wschodniej Niemiec.
Po tym jak Michaił Gorbaczow został przywódcą Związku Radzieckiego, a zimnowojenne ograniczenia zostały złagodzone, Niemcy Wschodni zaczęli opuszczać kraj, zalewając granicę na Węgrzech iw Czechosłowacji. W Niemczech Wschodnich wybuchły masowe protesty. Kiedy szef partii komunistycznej Gunter Schabowski ogłosił, że wolno podróżować na zachód, pozwolono tłumom po obu stronach zebrać się przy ścianie. Rozbiórka rozpoczęła się tej nocy, najpierw z narzędziami ręcznymi, którymi posługiwał się tłum, a później z buldożerami i żurawiami.
