Rozporządzenie Północno-Zachodnie z 1787 r. zostało ustanowione w celu ustanowienia formy rządu dla tak zwanego Północno-Zachodniego Terytorium. Obszar objęły obecne stany Illinois, Indiana, Michigan, Ohio i Wisconsin, a także część Minnesota.
Rozporządzenie Północno-Zachodnie miało trzy centralne postanowienia. Ustalił, że terytorium musi mieć co najmniej trzy, ale nie więcej niż pięć państw, ustanowić procedurę dopuszczania tych nowych państw do Unii i stworzyć listę praw dla tego terytorium. Karta praw zakazała niewolnictwa, zapewniała wolność religijną i ustanowiła prawo do procesu przysięgłych oraz do tytułu habeas corpus między innymi prawami.
Rozporządzenie z 1787 r. zostało wkrótce zastąpione nową wersją w 1789 r. Nowa wersja była w większości identyczna, z niewielkimi zmianami wprowadzonymi w celu dostosowania jej do nowo przyjętej federalnej konstytucji.
Rozporządzenie miało bardzo ważną spuściznę z kilku powodów. Ustanowił formalny proces, w wyniku którego rząd Stanów Zjednoczonych rozszerzyłby się na zachód przez cały kontynent i dodał nowe państwa do Unii. Zakaz niewolnictwa skutecznie wyznacza także rzekę Ohio jako granicę między niewolnictwem a obszarami niewolnictwa w regionie.
