Istnieją trzy wiązania między cząsteczkami cytozyny i guaniny, jak widać na portalu edukacyjnym. Cytozyna i guanina są obie cząsteczki nukleotydów. Te dwa nukleotydy tworzą silne wiązanie wodorowe występujące zarówno w kwasie dezoksyrybonukleinowym (DNA), jak iw kwasie rybonukleinowym (RNA).
Clackamas Community College wyjaśnia, że istnieją dwa typy wiązań wodorowych między niciami DNA: wiązania adeninowe z tyminą (A-T) i wiązania cytozynowe z guaniną (C-G). RNA różni się od DNA, ponieważ RNA używa cząsteczki uracylu zamiast tyminy (A-U). Adenina łączy się z tyminą z dwoma wiązaniami wodorowymi w DNA, a adenina łączy się z uracylem z dwoma wiązaniami w RNA.
Trzy wiązania wodorowe tworzą silniejsze połączenie niż dwa wiązania wodorowe, ponieważ liczba wiązań wodorowych bezpośrednio wpływa na wytrzymałość wiązania. To sprawia, że wiązanie cytozyna-guanina jest silniejsze niż wiązanie adenina-tymina w DNA (i wiązanie adenina-uracyl w RNA), ponieważ połączenie cytozyna-guanina ma jeszcze jedno wiązanie wodorowe.
Wszystkie trzy wiązania między cytozyną i guaniną zawierają wodór na cząsteczce cytozyny lub guaniny. Cytozyna łączy jeden z jej atomów wodoru z cząsteczką tlenu na guaninie tworząc jedno połączenie. Następne wiązanie łączy atom azotu z atomem wodoru w cząsteczce guaniny. Trzecie wiązanie łączy atom tlenu z innym atomem wodoru w cząsteczce guaniny.
