Seismogram jest interpretowany, gdy geolodzy analizują faliste linie wykonane przez sejsmograf na kawałku papieru, zgodnie z Michigan Technological University. Fale początkowe, zwane falami P, są małe i zbliżone do siebie, ponieważ poruszają się szybko. Po bardziej intensywnych falach, zwanych falami S, następują fale powierzchniowe, które pokazują się jako największe znaki na sejsmogramie.
Przed wystąpieniem trzęsienia ziemi, sejsmograf wykrywa mikroseizmy, bardzo małe, regularne fale, których nikt nie odczuwa z daleka. Duży ruch drogowy, fale oceaniczne, pociągi metra i wiatr mogą również być przyczyną mikro-procesów.
Kiedy zaczyna się trzęsienie ziemi, sejsmograf odbiera fale P. Fale te są małe i szybkie, ale są większe niż mikrosemy. Seismogram oznacza następnie fale S, które są większe i bardziej intensywne niż fale P.
Najbardziej widoczną częścią sejsmogramu podczas trzęsienia ziemi jest obszar, który pokazuje fale powierzchniowe. Te typy oznaczeń są bardziej rozłożone, ponieważ fale są mniejszą częstotliwością niż fale P i fale S. Fale powierzchniowe poruszają się wolniej, ale są wyższe od poprzednich znaków na sejsmogramie. Trzęsienia ziemi występujące w pobliżu powierzchni Ziemi objawiają się jako najsilniejsze fale zarejestrowane przez sejsmograf.
Sejsmografy są rzeczywistymi czujnikami mechanicznymi wykrywającymi trzęsienia ziemi. Sejsmogram odnosi się do oznaczeń na kawałku papieru wykonanego przez sejsmograf. Sejsmogram jest interpretowany przez geologów podczas określania, czy miało miejsce trzęsienie ziemi. Sejsmografy mogą wykrywać trzęsienia ziemi z odległości tysięcy mil.
