Słońce to bardzo duży piec termojądrowy, w którym wodór przekształca się w hel w temperaturach w milionach stopni. Powstał we wczesnym okresie Układu Słonecznego, ponieważ gaz i pył spadały w kierunku wspólny środek ciężkości i skompresowany, aż będzie wystarczająco gorący, aby utrzymać syntezę.
Wodór w słońcu jest w ruchu. Im wyższa jest temperatura plazmy gwiazdy, tym mocniej atomy wodoru zderzają się ze sobą. W bardzo wysokiej temperaturze jądra Słońca zderzenia wodoru są zbyt energiczne, aby wzajemne odpychanie pomiędzy powłokami elektronowymi atomów mogło opierać się wzajemnie, a zamiast tego fuzje w nowe atomy helu. Pojedynczy atom helu ma nieco mniejszą masę niż dwa atomy wodoru. Różnica w masie reprezentuje materię, która została przekształcona w energię przez fuzję, proces opisany przez słynne równanie Einsteina E = mc ^ 2.
Energia wyzwolona w jądrze Słońca występuje głównie w postaci neutrin i promieni gamma. Neutrina przechodzą ze słońca i w kosmos z prędkością światła, ledwie wchodząc w interakcję z materią. Promienie gamma przechodzą przez warstwy słońca i są pochłaniane i emitowane miliony razy, zanim w końcu zostaną uwolnione jako światło z fotosfery Słońca.
