Puszki samonagrzewające się działają poprzez egzotermiczną reakcję chemiczną pomiędzy dwoma chemikaliami. Popularne kombinacje to aluminium i krzemionka, tlenek wapnia i woda oraz siarczan miedzi i cynk. Kiedy obie substancje łączą się, reakcja wytwarza wystarczającą ilość ciepła, aby podnieść temperaturę puszki.
Dwuskładnikowe chemikalia są uwalniane przez naciśnięcie przycisku na dnie puszki. Ten mechanizm zapobiega mieszaniu dwóch reagentów, zanim konsument zamierza ogrzać puszkę. Podstawową zaletą samozagrzewania jest to, że umożliwia on dostęp do gorących potraw i napojów bez dostępu do kuchenki mikrofalowej, pieca lub innego urządzenia grzewczego.
Wady puszek samonagrzewających się to wydatek, wielkość i nierównomierne ogrzewanie. Ponieważ przestrzeń musi być przeznaczona na reakcję chemiczną, puszki do samonagrzewania muszą być większe i bardziej masywne, aby utrzymać taką samą ilość cieczy jak puszka tradycyjna. Dodatkowe koszty pakowania i środków chemicznych powodują, że puszki do samodzielnego ogrzewania są droższe niż inne puszki.
Puszki samonagrzewające się są oparte na tej samej technologii stosowanej w posiłkach spożywanych przez amerykańskie wojsko i ogrzewacze do rąk. Puszki te są używane do kawy, herbaty, kakao i zupy i zostały wprowadzone na rynek w Azji i Europie, zanim zostaną wykorzystane w Ameryce Północnej. Tlenek wapnia i woda to formuła stosowana w oryginalnych puszkach do samonagrzewania w Stanach Zjednoczonych.
