Nazewnictwo związków jonowych wymaga prawidłowej identyfikacji obecnych w nich kationów i anionów. W niektórych przypadkach ładunek jonu jest ważny dla dokładnego nazewnictwa.
Standardowe zasady nazewnictwa chemii identyfikują najpierw kation w nazwie i anion jako drugi. W związkach jonowych kation jest zwykle metalem, a pierwsza część nazwy związku to po prostu ten metal. Jeśli kation może istnieć naturalnie w wielu naładowanych stanach, ładunek metalu, znany także jako wartościowość, powinien być identyfikowany w złożonej nazwie cyframi rzymskimi. Na przykład żelazo może istnieć w dodatnim dwu- lub dodatnim stanie trzech naładowań. Zostaną one nazwane odpowiednio żelazem (II) i żelazem (III).
Ostatnim krokiem nazywania związku jonowego jest właściwa identyfikacja obecnego anionu. Aniony mogą być pojedynczym jonem, takim jak bromek, lub złożonymi cząsteczkami, które składają się z wielu atomów, takich jak siarczan. W przypadku tych złożonych anionów wprowadzono dodatkowe parametry nazewnictwa. Elementy zdolne do tworzenia wielu oksyanionów, takich jak azot i siarka, mają końcówkę -ite lub -ate, w zależności od liczby obecnych cząsteczek tlenu. Przykładem odpowiednio nazwanego związku jonowego jest siarczan żelaza (II) o wzorze jonowym Fe (SO4).
