Piasek wypluwa się po nagłych zmianach w kształcie linii brzegowej. Powoduje to dryfowanie w głębinach przybrzeżnych, które osadzają osady w kierunku dryfu, a nie wzdłuż linii brzegowej. Piaskowe piaski pojawiają się jako palce lądu wystające z wybrzeża.
Sztormy na lądzie przybrzeżnym występują, gdy dominujące wiatry wieją pod kątem do linii brzegowej. Dryfy przenoszą osad do brzegu. Kiedy linia brzegowa nagle zmienia kierunek, osad nadal dryfuje, w końcu ulega depozycji, gdy prądy słabną. Fala refrakcji generuje hak w kształcie rożna. Ten zahaczony obszar lądowy tworzy płytko chroniony zbiornik wodny. W tym chronionym ciele tworzą się słone bagna.
Ciągła erozja piaskowych piasków w połączeniu z ciągłym osadzaniem się osadów sprawia, że piaszczyste doły są niestabilnymi formami lądowymi. Zwiększone ilości osadu mogą zwiększyć szybkość osadzania się za piaską. Kiedy wydarzenia takie jak burze tworzą nierównowagę między osadzaniem a erozją, kształt piaskownicy może się diametralnie zmienić. Piaskownice, które stają się wystarczająco duże, aby całkowicie zablokować zatokę wody, nazywane są barami. Woda za barem jest znana jako laguna. Przy ujściu rzeki występują liczne ślady piasku.
