Szekspir wpłynął na Renesans, standaryzując język angielski i poszerzając jego słownictwo, pogłębiając człowieczeństwo postaci w jego sztukach poprzez emocjonalną złożoność i używając rozbudowanych odniesień do greckiej i rzymskiej mitologii w swoim piśmie. Jego uwaga na zawiłości języka, charakterystyki i fabuły stała się przykładem do naśladowania dla przyszłych dramaturgów i innych pisarzy.
Renesans rozpoczął się we Włoszech w XIV wieku, rozprzestrzenił się w całej Europie i dotarł do Anglii pod koniec XV wieku. Osiągnął swój zenit w epoce elżbietańskiej w 16 wieku. Szekspir pomógł renesansowej wolności, ludzkości i odrodzeniu uznania klasycznej starożytności w angielskim teatrze. Aż do czasów Szekspira, mimo że język angielski był powszechnie używany, nie było wystarczająco złożonego wyrażenia głębi. Szekspir stworzył nowe słowa i wyrażenia, dzięki którym angielski stał się bardziej precyzyjnym instrumentem artystycznym. Jego wykorzystanie gatunków takich jak historia, tragedia i komedia pomogło w skoncentrowaniu się na sztuce teatralnej. Aż do dramatów Szekspira, monologi były używane głównie jako środek przekazywania informacji, ale Szekspir zinternalizował monologi i spowodował, że wydobył emocjonalną głębię swoich postaci.
Jak na ironię, renesansowa wolność wniesiona do angielskiego teatru przez Szekspira i innych pisarzy spowodowała również jej tymczasowy upadek. Kiedy purytanie przejęli rząd po pierwszej angielskiej wojnie domowej, wszystkie formy teatru zostały zakazane jako niemoralne aż do przywrócenia monarchii pod koniec XVII wieku.
