Weterani z Wietnamu byli traktowani z pogardą i byli zasadniczo odrzucani, gdy wrócili do domu z wojny. Weterani byli pozornie obwiniani za to, co wydarzyło się w Wietnamie do 1982 roku, kiedy to w Waszyngtonie wzniesiono Pomnik Weteranów Weteranów.
Kiedy ten pomnik został stworzony, społeczeństwo w końcu zaczęło akceptować i akceptować służby weteranów Wietnamu. W rzeczywistości, społeczeństwo zaczęło postrzegać tych weteranów jako ofiary ze względu na szokujące problemy ze zdrowiem psychicznym, które wielu weteranów wietnamskich znosiło. Podczas gdy wielu ludzi, którzy zostali wrzuceni do walki, doświadczyło problemów ze zdrowiem psychicznym, weterani Wietnamu doświadczali więcej niż zwykle.
Z 1,6 miliona osób, które walczyły w Wietnamie, prawie 750 000 z nich stało się bezdomnymi, a jeszcze więcej popełniło samobójstwa. Według Illinois University, więcej weteranów z Wietnamu popełniło samobójstwo po wojnie, niż zginęło w nim.
W czasie wojny w Wietnamie było ponad 58 000 ofiar śmiertelnych i ponad 300 000 rannych, a także ponad 700 000 weteranów, którzy cierpieli na zespół stresu pourazowego (PTSD). Wojna była powolna, by podjąć działania przeciwko PTSD i zapewnić weteranom pomoc, której potrzebowali, z powodu powszechnej dezaprobaty całej wojny. Wielu weteranów opowiadało swoje pierwsze dni w domu z policjantami eskortującymi ich ze względu na wszystkie antywojenne protesty.
