Tkanka chrzęstna szkliwa zmniejsza tarcie w stawach, wspiera oskrzela i rurki oskrzelowe i działa jako amortyzator pomiędzy kręgami. Utrzymuje również kształt i elastyczność mięsistych przydatków.
Chrząstka nabłonka jest najczęstszym typem chrząstki w ciele ludzkim. Obejmuje połączenie między żebrami i mostkiem, powierzchnie stawowe, ściany oskrzeli i tchawicy oraz tymczasowy układ kostny, który jest później zastępowany kością. W zarodku kości najpierw tworzą się jako chrząstka szklista, przed kostnieniem, wraz z rozwojem i rozwojem. W dzieciństwie znajduje się na płytce nasadowej, która jest odpowiedzialna za wydłużenie kości.
Podstawowa tkanka chrząstki szklistej składa się głównie ze składników amorficznych. Chrząstka chrząstki pokryta jest naczyniową, unerwioną włóknistą membraną, zwaną peri-chondrium. Perchorium jest utworzone przez fibrocyty i gęstą tkankę kolagenową. Ta membrana ma naczynia krwionośne, które dostarczają chrząstki szklistej z niezbędnymi składnikami odżywczymi. Usuwa również odpady metaboliczne.
Błona periatondrium nie występuje w chrząstce szklistej znajdującej się bezpośrednio pod skórą i na końcówkach stawowych. Ponieważ końce stawowe nie są przykryte przez błonę okołoszołądkową, uzyskują składniki odżywcze z płynu stawowego przez dyfuzję.
