W niepolarnych wiązaniach kowalencyjnych elektrony są równo dzielone przez oba elementy wiązania, ale są nierównomiernie dzielone w polarnych wiązaniach kowalencyjnych. Wiązania kowalencyjne polarne występują, gdy istnieje różnica w elektroujemności lub elektron. powinowactwo, między kowalencyjnie związanymi atomami. Polarność, lub jej brak, ma ogromny wpływ na interakcje z innymi cząsteczkami.
Polaryzacja w wiązaniach kowalencyjnych jest wysoce zmienna, w zależności od zaangażowanych elementów. Jedyne prawdziwie niepolarne wiązania kowalencyjne występują w cząsteczkach zbudowanych z pojedynczego pierwiastka, takiego jak azot lub gazowy tlen. W przeciwnym razie zawsze istnieje różnica w powinowactwie elektronowym między członami wiązania, tak więc każde wiązanie kowalencyjne między dwoma różnymi elementami jest co najmniej nieco polarne. W niektórych przypadkach, takich jak węgiel i wodór, różnica jest bardzo niewielka.
Tylko dlatego, że wiązania kowalencyjne w cząsteczce są polarne, nie oznacza, że sama cząsteczka jest polarna. Na przykład tlen ma znacznie większe powinowactwo elektronowe niż węgiel, ale dwutlenek węgla nie jest polarny. Dzieje się tak dlatego, że atomy tlenu znajdują się po przeciwnych stronach węgla, więc ich ładunki znoszą się nawzajem.
Polarne ładunki kowalencyjne będą tylko tworzyć pewną różnicę w elektroujemności. Poza tym, zamiast dzielić się dowolnymi elektronami w wiązaniu kowalencyjnym, bardziej elektroujemny człon je wykradnie, tworząc wiązanie jonowe.
