Mary Wollstonecraft miała wpływ na rozwój jednej z pierwszych agend feministycznych. Jest uważana za jedną z najważniejszych umysłów filozofii społecznej i politycznej, która wyłoniła się w Oświeceniu.
Wollstonecraft, podobnie jak wielu myślicieli oświeceniowych, zajmował się naturą i implikacjami indywidualizmu, w szczególności, w jaki sposób zastosowali się do kondycji kobiet w społeczeństwie. Jej zdaniem kobiety w znacznej mierze spychły na margines rolników domowych niewolników i brakowało im materialnego zaplecza gospodarczego i politycznego. Natomiast mężczyźni cieszyli się bezspornym prawem do dziedziczenia, posiadali wszystkie prawa do głosowania i mieli możliwość odkrywania możliwości intelektualnych i zawodowych niedostępnych dla kobiet. Wollstonecraft twierdził, że kobiety mają dostęp do szkoleń zawodowych oraz do ich prawnej i ekonomicznej emancypacji. W związku z tym Wollstonecraft nie chciał, aby kobiety miały prerogatywę kontrolowania mężczyzn, ale kontrolowania samych siebie.
Wollstonecraft próbował swoich sił w wielu różnych gatunkach, w tym w traktatach filozoficznych, recenzjach krytycznych, tłumaczeniach, broszurach, powieściach i narracjach podróżniczych. Jej najbardziej znane dzieło "Windykacja praw kobiet" okazało się równie wpływowe jak szokujące. Niektórzy konserwatyści zganili ją, nawet oskarżając ją o bluźnierstwo. Wollstonecraft napisała także relację z podróży po Skandynawii, która później stała się znaczącym autorytetem w pisaniu pism podróżniczych jako legalnego gatunku literackiego i przyczyniając się do literackich podstaw romantyzmu.
Mimo otwartej obrony liberalnego feminizmu Wollstonecraft nigdy nie porzuciła poparcia dla tradycyjnego zaangażowania kobiet w krajowe role.
