Celem kondensatora jest magazynowanie energii w polu elektrycznym pomiędzy parą blisko rozmieszczonych przewodów zwanych płytkami, a kondensatory te są wykorzystywane w obwodach elektrycznych jako urządzenia do magazynowania energii. Kondensatory może również służyć do rozróżniania sygnałów o wysokiej częstotliwości i niskiej częstotliwości, co czyni je szczególnie przydatnymi w filtrach elektronicznych.
Gdy do kondensatora doprowadzane jest napięcie, na każdej płycie kondensatora gromadzą się ładunki elektryczne o tej samej wielkości, a jednak przeciwna biegunowość.
Słoik Leydena był pierwszym wynalezionym urządzeniem, które mogło pobrać ładunek elektryczny i przechowywać go, dopóki naukowiec nie chciał go użyć do demonstracji lub eksperymentu. Został nazwany na University of Leiden, w miejscu, w którym po raz pierwszy wykorzystano go do badań. E. Georg von Kleist opracował słoik Leyden w połowie XVIII wieku w Niemczech w tym samym czasie, w którym Peter van Musschenbroek opracował go w Holandii. Naukowcy pracowali niezależnie, więc udzielono im obu kredytów. Pierwsze słoje Leydena były bardzo proste i składały się ze szklanych dzbanów słojowych pokrytych metalową folią na wewnętrznej i zewnętrznej powierzchni. Te słoiki były wypełnione wodą lub piwem, a słoik miał korek z przewodzącym drutem, który można podłączyć do generatora elektrostatycznego w celu zapewnienia szybkiego źródła energii elektrycznej.
