W chemii efektem osłaniania jest osłabienie przyciągania elektronu i jądra atomowego o więcej niż jednej powłoce elektronów. Efekt ten nazywany jest także przesiewaniem lub ekranowaniem atomowym.
W atomach i jonach z tylko jednym elektronem, całkowita siła doświadczana przez orbitujący elektron jest równa elektromagnetycznej przyciągającej sile, którą jądro wywiera na ten elektron. Kiedy więcej elektronów okrąża jądro, każdy elektron doświadcza tego jądrowego elektromagnetycznego przyciągania oprócz sił odpychania przez otaczające elektrony. Wielkość tej siły odpychania zależy od liczby elektronów, więc wraz ze wzrostem liczby wypełnionych powłok elektronowych maleje siła netto na najbardziej oddalonych elektronach. Te zewnętrzne elektrony skorupowe nie są tak silnie związane z jądrem, jak elektrony w wewnętrznych powłokach, wyjaśniając, dlaczego elektrony walencyjno-skorupowe są łatwiejsze do usunięcia z atomu niż wewnętrzne powłoki skorupowe.
Większa liczba orbitujących elektronów powoduje bardziej złożone odpychające oddziaływania między tymi elektronami, co utrudnia ocenę ilościową siły odpychającej wynikającej z efektu ekranowania. Techniki określania efektu ekranowania obejmują numeryczne rozwiązania równania fal Schrodingera, użycie wzorów empirycznych Slatera lub wnioskowanie o tym za pomocą spektrometrii wstecznego rozpraszania Rutherforda.
