Siła wyporu jest wprost proporcjonalna do gęstości cieczy lub dowolnego płynu. Ta zależność może być reprezentowana przez równanie F b = dgv, gdzie "F b "oznacza siłę pływającą," d "oznacza gęstość płynu," g "oznacza przyspieszenie spowodowane grawitacją, a" v "jest objętością zanurzonego obiektu.
Materia charakteryzuje się masą spoczynkową i objętością, jaką zajmuje. Jedną z właściwości materii jest gęstość, która odnosi się do tego, jak szczelnie upakowane lub rozłożone są molekuły materiału. Gęstość, która jest unikalnym i użytecznym identyfikatorem dla różnych substancji, obliczana jest przez podzielenie masy obiektu przez jego objętość.
Kolejną właściwością materii w stosunku do innej substancji jest pływalność. Grecki filozof Archimedes sformułował koncepcję, że jakikolwiek przedmiot zanurzony w płynie doświadcza siły skierowanej do góry lub przeciwnej, co jest równoważne z przemieszczoną ilością płynu. Wychwyt, który działa wbrew ciężaru zanurzonego obiektu, nazywa się "siłą pływającą".
Siła wyporu zwiększa się wraz z gęstością płynu, w którym obiekt jest zanurzony. Im wyższa gęstość płynu, tym wyższa siła wyporu. Kawałek metalu, który tonie w wodzie, może unosić się w rtęci, a rtęć jest gęstsza niż woda.
