Trójfosforan adenozyny, czyli ATP, jest nukleotydem stosowanym do magazynowania energii w cząsteczkach organicznych. Nukleotydy to organiczne cząsteczki zbudowane z cząsteczki cukru, jednostki fosforanowej i zasady azotowej. Są budulcem kwasów nukleinowych, takich jak DNA i RNA. Z kolei DNA i RNA są budulcami wszystkich znanych organizmów organicznych.
Wytwarzanie ATP ma kluczowe znaczenie dla życia organicznego, ponieważ jest walutą dla różnych reakcji. Kiedy organizm chce wykonywać jakąś formę pracy, np. Poruszać mięśnie, wykorzystuje sacharozę do wykonania zadania, ale ATP jest stosowany do tworzenia sacharozy. Energia jest magazynowana w wiązaniach fosforanowych cząsteczki przy użyciu wiązania kowalencyjnego. Komórki organiczne przerywają wiązanie, uwalniając energię i zmieniając ATP w ADP (dwufosforan adenozyny). Mitochondria w komórkach następnie ponownie przyłącz jednostkę fosforanową do cząsteczki, skutecznie przetwarzając ATP.
Niemiecki chemik Karl Lohmann po raz pierwszy odkrył ATP w 1929 roku, gdzie nazwał go "kwasem inozynowym" po wyizolowaniu nukleotydu z wyciągów mięśniowych i wątroby. Niemiecko-amerykański biochemik Fritz Lippmann ustalił, że ATP był głównym mechanizmem dostarczania energii komórkom w latach 1939-1941. To właśnie Lippmann ukuł termin "energetyczne wiązania fosforanowe", aby opisać ATP.
