Drugie wielkie przebudzenie było okresem odrodzenia religijnego w Stanach Zjednoczonych w latach 1790-1830, w którym denominacje metodystyczne i baptystyczne znacznie się zwiększyły. Podczas Drugiego Wielkiego Przebudzenia entuzjastyczne odrodzenie i spotkania obozowe odbywa się w całym kraju, a miliony ludzi nawracają się na wyznania ewangeliczne lub tworzą nowe wyznania chrześcijańskie.
Drugie wielkie przebudzenie rozpoczęło się w północnej części stanu Nowy Jork i rozprzestrzeniło się na południe stąd, zwłaszcza w Kentucky, Tennessee i Ohio, które stanowiły wówczas granicę USA. Ruch miał populistyczny ton, a ludzie postrzegali siebie jako duchowych równych swoim pasterzom lub kaznodziejom, a kaznodzieje byli uznawani za godnych na podstawie ich ognistej retoryki, a nie akademickich poświadczeń. Kobiety i Afroamerykanie byli szczególnie zaangażowani w odrodzenie, z dużo większą liczbą nawróconych niż białych; ostatecznie doprowadziło to do tego, że kobiety i Afroamerykanie byli bardziej zaangażowani w swoje kościoły. W tym okresie powstało kilka nowych denominacji, w tym adwentyści dnia siódmego, Kościół Chrystusa, uczniowie Chrystusa i afrykański kościół episkopalny. Drugie przebudzenie Wielkiego Przebudzenia podkreślało rolę Kościoła w głoszeniu zbawienia i oczyszczenia społeczeństwa. Dzięki tym przebudzeniom nasiona zostały zasiane w kierunku wstrzemięźliwości i ruchów abolicjonistycznych.
