Konsensus wśród biochemików jest taki, że praktycznie każda komórka w ludzkim ciele może rozkładać cukier, zwykle w postaci glukozy, do wykorzystania jako energia. Według autorów piątego wydania "Biochemii", mózg i nerki wolą biegać na glukozie. W rzeczywistości mózg sprzyja glukozie do tego stopnia, że metabolizuje inne źródła paliwa dopiero po kilku dniach głodu.
W przeciwieństwie do mózgu, "biochemia" wskazuje, że wiele innych narządów preferuje alternatywne paliwa metaboliczne przed przejściem do glukozy. Jednym z najlepiej poznanych przykładów tego zjawiska jest wątroba. Jako główny narząd metabolizmu, wątroba przetwarza większość składników odżywczych otrzymywanych z pożywienia w przewodzie pokarmowym. Zamiast używać glukozy do napędzania własnych czynności, wątroba przechowuje glukozę jako skrobię, zwaną glikogenem. Gdy zapasy glikogenu są pełne, dodatkowa glukoza jest przekształcana bezpośrednio w tłuszcz. Wątroba preferuje stosowanie ciał ketonowych i innych produktów ubocznych metabolizmu jako paliwa.
Mięśnie szkieletowe spalają glukozę, a także kwasy tłuszczowe i ketony dla paliwa. W porównaniu do mięśni szkieletowych mięsień sercowy zawiera bardzo mało glikogenu, a zamiast tego preferuje średniołańcuchowe kwasy tłuszczowe jako paliwo z wyboru. Podobnie, komórki w tkance tłuszczowej, które zawierają większość rezerw tłuszczu w organizmie, rzadko stosują glukozę jako paliwo. Zamiast tego, adipocyty polegają na energii zmagazynowanej w kropelkach triacyloglicerolu, aby zsyntetyzować i przechowywać kwasy tłuszczowe jako długoterminową rezerwę energii.
