Niektóre eksperymenty z użyciem siły i ruchu obejmują upuszczenie dwóch obiektów o różnych masach z tej samej wysokości, aby zademonstrować prawo przyspieszenia Newtona, oraz eksperyment prędkości końcowej w celu wykazania oddziaływania efektu oporu lub oporu na przyspieszenie. Dwa obiekty o różnych masach spadających z tej samej wysokości dochodzą do ziemi w tym samym czasie.
Nawet jeśli cięższy obiekt ma większą siłę pociągającą go w kierunku ziemi, dodatkowa masa również opiera się przyspieszeniu w takim samym stopniu, jak jego masa, więc obiekty spadają w tym samym tempie w dowolnym miejscu na Ziemi.
Eksperyment prędkości końcowej dowodzi, że spadający obiekt osiąga maksymalną prędkość przyspieszania, ponieważ spada z powodu oporu. Eksperyment polega na upuszczaniu kul o różnych średnicach przez lepki roztwór w długim cylindrze oznaczonym w równych odległościach. Zwykle grawitacja powinna powodować przyspieszenie piłki, gdy zbliża się ona do dna. Innymi słowy, piłka powinna opadać szybciej między markerami końcowymi niż na środkowych lub początkowych znacznikach. Jednak odmierzanie czasu kulki przy różnych znacznikach wskazuje, że osiąga ona prędkość, przy której czas między segmentami staje się równy lub osiąga prędkość końcową, maksymalną prędkość, jaką może osiągnąć.
Efekt ten występuje z powodu siły oporu lub odporności spowodowanej lepkością cieczy przeciwdziałającej grawitacyjnemu pociągnięciu, które powoduje upadek kuli. Upuszczając większy obiekt o tej samej wadze, można wykazać, że prędkość końcowa nie jest funkcją masy, ale obszaru. To dlatego mężczyzna w spadochronie spada wolniej niż człowiek bez niego.
