Rozwiązania zapobiegające zubożeniu warstwy ozonowej obejmują zakaz stosowania substancji chemicznych powodujących zubożenie warstwy ozonowej, takich jak chlorofluorowęglowodory i wodorofluorowęglowodory. Przepisy krajowe i międzynarodowe traktaty pomagają przyspieszyć kontrolę substancji niszczących warstwę ozonową.
Cząsteczki ozonu w atmosferze absorbują szkodliwe promieniowanie, w szczególności promieniowanie ultrafioletowe zwane UVB, które powoduje zaćmę i raka skóry, a także niszczy życie morskie i plony. Chociaż CFC były używane przez wiele lat w rozpuszczalnikach, czynnikach chłodniczych i piankach, naukowcy z lat 70. odkryli, że chlor w CFC rozkłada ozon w tempie ponad 100 000 cząsteczek ozonu zniszczonych w przypadku uwolnienia każdego atomu chloru. Powoduje to, że ozon jest niszczony szybciej, niż można go naturalnie odtworzyć.
HCFC niszczą również ozon, ale w mniejszym stopniu. Inne chemikalia niszczące warstwę ozonową obejmują rozpuszczalniki z metylochloroformem, przemysłowym związkiem chemicznym nazywanym tetrachlorkiem węgla, środkami gaśniczymi zwanymi halonami i środkiem do usuwania brudu zwanym bromkiem metylu. Jedynym sposobem na wyleczenie warstwy ozonowej jest zaprzestanie używania tych substancji, aby ozon mógł naturalnie się regenerować.
W latach 70. Stany Zjednoczone i inne kraje zakazały używania freonów. Konwencja wiedeńska z 1985 r. I protokół montrealski z 1987 r. Dodatkowo wzmocniły międzynarodowe porozumienie w tej kwestii. Od czasu tych środków wskaźnik stopniowego znoszenia substancji zubożających warstwę ozonową został kilkakrotnie zmieniony w celu przyspieszenia odzyskiwania warstwy ozonowej.
