W chemii wiązania jonowe i wiązania kowalencyjne są obiema metodami używanymi przez atomy do łączenia w większe cząsteczki poprzez zamianę lub dzielenie się elektronami zewnętrznymi. Poziom energii atomu zależy od liczby i konfiguracji elektronów krążących wokół jądro atomowe. W miarę zderzania się atomów, te o niestabilnej konfiguracji elektronów tworzą wiązania jonowe lub wiązania kowalencyjne ze sobą, aby osiągnąć stabilne poziomy energii.
Wiązania jonowe występują, gdy atomy łączą się ze sobą, przyciągane przez jony o przeciwnym ładunku. Na przykład, powszechnym przykładem wiązania jonowego jest chlorek sodu, powszechnie znany jako sól kuchenna. Tutaj atom sodu ma jeden elektron walencyjny powyżej stabilnego poziomu, który wynosi osiem elektronów. Kiedy spotyka atom chloru, który ma siedem elektronów walencyjnych, atom chloru usuwa pojedynczy elektron walencyjny atomu sodu. Otrzymany związek jonowy zawiera dwa atomy o stabilnych oktetach elektronów. Obejmują one dodatnio naładowany jon sodu i ujemnie naładowany jon chlorkowy.
Wiązanie kowalencyjne występuje, gdy dwa atomy łączą się, aby dzielić elektrony walencyjne, aby uzyskać stabilny poziom energii. Na przykład powszechnym związkiem kowalencyjnym jest woda. Atom tlenu ma sześć elektronów walencyjnych, więc potrzebuje dwóch dodatkowych elektronów walencyjnych, aby uzyskać stabilny poziom energii zewnętrznej. Każdy z atomów wodoru zawiera jeden elektron walencyjny, więc każdy z nich potrzebuje dodatkowego elektronu walencyjnego, aby osiągnąć stabilną konfigurację. Dlatego atom tlenu może tworzyć wiązanie kowalencyjne z dwoma pojedynczymi atomami wodoru, tworząc kowalencyjny związek wody.
