Ludzie oddychający powietrzem składają się z około 78 procent azotu, 21 procent tlenu i 1 procent dwutlenku węgla i argonu. Gazy śladowe obejmują krypton, metan, neon, hel i wodór. Powietrze na ogół zawiera śladowe ilości pary wodnej, przy czym większe stężenia występują w pobliżu poziomu morza.
Chociaż duża ilość azotu w powietrzu zwykle nie ma wpływu na ludzi, w niektórych przypadkach może stać się bardzo niebezpieczna. Kiedy nurek oddycha głęboko pod wodą, gdzie ciśnienie jest wysokie, nadmiar azotu przedostaje się do krwioobiegu. Gdy nurek unosi się, azot może powoli wydostać się z niego i wydychać. Jeśli jednak wzejdzie zbyt szybko, azot wydostaje się z roztworu we krwi, powodując silny ból i skurcze mięśni. Nieleczona choroba dekompresyjna może być śmiertelna.
Azot w normalnym powietrzu może również działać jako narkotyk pod ciśnieniem. Z tego powodu nurkowie, którzy schodzą do głębokiej wody, zwykle używają starannie uregulowanej mieszanki tlenu i helu, aby zapobiec zawrotom głowy, senności i utracie koordynacji.
Podczas pierwszych dni programu Apollo NASA eksperymentował z atmosferą czystego tlenu dla swoich astronautów. Niestety, czysty tlen tworzy wysoce łatwopalne środowisko, a wypadek podczas testów doprowadził do śmierci załogi Apollo 1. Od tego czasu agencje kosmiczne używają mieszanki gazów podobnych do powietrza na Ziemi, aby zapobiegać wypadkom.
