Trzy prawa ruchu zostały wprowadzone przez Sir Isaaca Newtona i zapewniają metodę interpretowania ruchu obiektów przez fizyczny wszechświat. Prawa określają sposób, w jaki ruch obiektu może się zmienić, gdy rozpatruje się go w odniesieniu do siły i masy obiektu.
Pierwsze z prawa ruchu Newtona stwierdza, że aby ruch obiektu mógł się zmienić, musi działać jakiś rodzaj siły lub być na niego wywierany. To pierwsze prawo jest również nazywane Prawem bezwładności, a także stwierdza, że obiekt nie porusza się ani nie zmienia swojej prędkości, chyba że wywierana jest na nie siła. Drugie prawo określa ponadto związek między masą przedmiotu a szybkością jego przyspieszania w zależności od siły wywieranej na niego. Trzecie prawo ruchu stwierdza, że dla każdej siły, która jest generowana na obiekcie, siła równa i przeciwna wywierana jest na obiekt, który wytworzył siłę początkową.
Newton pierwszy wprowadził swoje trzy prawa ruchu w 1687 roku w swojej książce "Matematyczne zasady filozofii naturalnej". Ta książka zawierała także teorię uniwersalnej grawitacji Newtona i, obok swoich trzech praw ruchu, stanowi podstawę mechaniki klasycznej.
