Zalety skosów agarowych obejmują zapewnienie przechowywania bakterii przez dłuższy czas przy minimalnym ryzyku zanieczyszczenia lub wysuszenia, podczas gdy wady obejmują mniej zauważalne organizmy i łatwiej dostępne niż na płytkach Petriego. Agarowe skosy również nadają się do identyfikacji bakterii poprzez charakterystyczne wzorce ruchu.
Proces tworzenia skosów agarowych polega na wlewaniu podgrzanych pożywek do sterylnych probówek i przechylaniu probówek do zestalenia się podłoża. Zwiększona głębokość agaru i istnienie wody zawieszonej w zżelowanym materiale zapewnia wilgoć dla utrzymania żywotnego środowiska wzrostu bakterii. Szczelne zamknięcie rurek zapobiega parowaniu pożywki lub zanieczyszczeniu hodowli.
Skośny agar zapewnia większą powierzchnię do wspierania bakterii niż pionowa probówka. Organizmy statyczne wykazują wzorzec wzrostu po smarze inokulacyjnym wzdłuż skosu agaru. Mobilne bakterie pokrywają powierzchnię agaru lub pokazują nierówne granice lub płaty w zależności od poziomu mobilności organizmu. Wzorzec wzrostu dostarcza wskazówek co do rodzaju hodowanych bakterii.
W niektórych przypadkach preferowaną metodą hodowli jest mieszanka technik agarowych i płytkowych. Znaczne zaszczepienie na płytce Petriego zapewnia szybki wzrost bakterii. Następnym krokiem jest przeniesienie bakterii z pierwotnej kultury do wielu probówek przygotowanych z kulturami skośnymi agaru i przechowywanych w lodówce do późniejszej analizy. Przeniesienie z powrotem na płytkę Petriego może być konieczne do końcowego testu.
