Handel kością słoni jest mocno potępiony w wielu krajach świata, mimo że w niektórych częściach Azji wciąż osiąga opłacalny rynek, jak podaje The Nature Conservancy. Sprzedawana kość słoniowa jest zwykle formowana w biżuterię i inne przedmioty dekoracyjne. Czasami używa się jej nawet do rzeźbienia miniaturowych figur słoni. Materiał ten miał długą historię użytkowania na całym świecie, zanim zakazano handlu.
Przez wieki używano kości słoniowej, by tworzyć wiele rzeczy. Oprócz biżuterii i posągów, w średniowieczu użyto kości słoniowej, by produkować wspaniałe relikwiarze kości i relikwii świętych, gdzie według Uniwersytetu Columbia czysty kolor kości słoniowej był uważany za właściwy wyraz świętości szczątków.
W XVIII i XIX wieku kość słoniowa stała się popularnym materiałem do produkcji blustrów i grzebieni, choć zwykle była to praca na poziomie chałupniczym. Jednak w XIX wieku produkcja kości słoniowej stała się wielkim biznesem, szczególnie pod koniec 1900 roku, kiedy popyt na fortepiany, szczególnie w Stanach Zjednoczonych, eksplodował w epoce szaleństwa. Kości słoniowej był najbardziej pożądanym materiałem na białe klawisze fortepianu.
W połowie lat czterdziestych nadmierne polowanie słoni słoniowych znacznie spowolniło produkcję fortepianu. Do 1989 r. Wprowadzono pierwszy międzynarodowy zakaz dotyczący kości słoniowej, co doprowadziło do formalnego zamknięcia rynków w Europie i Stanach Zjednoczonych. Pomimo poważnych wysiłków podejmowanych przez grupy na całym świecie w celu całkowitej eliminacji handlu, od 2014 r. Rynki azjatyckie nadal stanowią atrakcję dla nielegalnych handlarzy kości słoniowej i kłusowników. Kość słoniowa jest tam nadal używana do wyrobu biżuterii i przedmiotów takich jak statuetki.
