Gdy Mikołaj Kopernik przedstawił swoje argumenty za heliocentrycznym wszechświatem w 1543 roku, początkowa opozycja pochodziła od zwolenników fizyki Arystotelesa. Gdy idee Kopernika zyskały na wartości, chrześcijańscy krytycy również zaostrzyli krytykę wszechświata skupionego wokół Słońca.
Sugestie, że słońce było centrum wszechświata, nie pochodziły od Kopernika. Arystarch z Samos, grecki matematyk z IV wieku pne, zaproponował heliocentryczny kosmos. Ze względu na odniesienie Archimedesa do pracy Arystarcha, heliocentryczne idee były znane w Europie począwszy od średniowiecza, ale heliocentryczne pojęcia kosmosu nie były poważnie rozrywkowe aż do czasu Kopernika.
Objęcie kosmologii heliocentrycznej było absurdalne ze zdroworozsądkowego i fizycznego punktu widzenia pod koniec XVI wieku, a arystotelesowski podział między niebem a ziemią miał głębokie intelektualne korzenie. Przyjęcie systemu Copernicus oznaczało porzucenie fizyki Arystotelesa, co wywołało wiele głębokich pytań i głęboko trudnych wniosków.
Idea nieruchomego słońca i poruszającej się ziemi również zderzyła się z wieloma fragmentami biblijnymi. Protestanci i katolicy odrzucili heliocentryzm. Na dłuższą metę protestanci, którzy mieli większą swobodę interpretowania Biblii osobiście, szybciej zaakceptowali heliocentryzm. Katolicy, zwłaszcza w Hiszpanii i we Włoszech, byli bardziej ostrożni w religijnym klimacie kontrreformacji, która sprzeciwiała się reformom zainicjowanym przez protestantów. Christoph Clavius, znany jezuicki matematyk, używał biblijnych argumentów przeciwko heliocentryzmowi aż do swojej śmierci w 1612 roku.
Jednak w roku 1632 opublikowanie "Dialogu dotyczącego dwóch głównych systemów światowych Galileusza" było przełomowym momentem w kosmologicznych kontrowersjach i coraz bardziej heliocentryczne wyobrażenia o wszechświecie zyskiwały przychylność naukowców i intelektualistów, którzy zmienili popularność i religię. opinia.
