W ludzkim układzie pokarmowym złożone cząsteczki cukru rozkładają się w reakcjach rozkładu, którym podlegają enzymy obecne w przewodzie pokarmowym. Proces rozpoczyna się w ustach, gdzie te złożone cząsteczki cukru, inaczej znane jako węglowodany, są narażone na działanie enzymów wydzielanych w ślinie.
Te enzymy śliny inicjują rozkład węglowodanów w krótsze łańcuchy polisacharydów. Ponieważ te polisacharydy przedostają się do żołądka, są narażone na działanie kwasów żołądkowych. Kwasy żołądkowe niszczą bakterie żywe w żywności bez dalszej reakcji z polisacharydami. Półsycone cukry złożone docierają do jelita cienkiego, co powoduje, że trzustka uwalnia więcej enzymów rozkładających cukier. Rozbijają one polisacharydy na prostsze disacharydy, cząsteczki składające się z dwóch prostych cząsteczek cukru połączonych kowalencyjnie.
Jelito cienkie produkuje następnie inne enzymy, które celują w konkretne cząsteczki disacharydu, dzieląc je na cukry proste zwane monosacharydami. Te monosacharydy są następnie wchłaniane przez jelito cienkie.
Chociaż układ trawienny jest skuteczny, nie jest doskonały, a niektóre złożone cukry nie są rozkładane i wykorzystywane w jelicie cienkim. Te nienaruszone cukry złożone są transportowane do jelita grubego, gdzie są częściowo rozkładane przez bakterie w jelicie grubym.
