Czarna dziura nie jest ściśle wykonana z niczego w konwencjonalnym sensie. Czarne dziury są tak egzotyczne, że przeciwstawiają się zdroworozsądkowym ideom na temat materii. Podczas gdy obiekt taki jak Ziemia można opisać w kategoriach atomów i cząsteczek, niekontrolowana grawitacja czarnej dziury strzępi atomy, dopóki to, co pozostaje, można opisać tylko jako osobliwość kwantową.
Gwiazda może zapaść się pod własnym ciężarem po wyczerpaniu paliwa jądrowego. Gdy energia zniknie, gwiazda tak masywna jak słońce pozostaje jak powoli chłodzący biały karzeł, który wciąż ma w sobie normalną materię. Bardziej masywna gwiazda może się jeszcze bardziej zawalić. Poza pewną masą, atomy gwiazdy pocą elektrony na powierzchnię, a ciało zapada się w zasadniczo pojedynczy atom o średnicy około 10 mil. Jest to gwiazda neutronowa, zbudowana z protonów i neutronów z pylącym elektronem na powierzchni.
Gdy masa gwiazdy przekroczyła nawet zdolność neutronów do utrzymania gwiazdy, całe ciało zapada się do stanu ostatecznego, czyli czarnej dziury. Nie znamy siły, która mogłaby się oprzeć zawalającej sile grawitacji na tym poziomie, więc gwiazda kurczy się do średnicy nieskończenie małego punktu, pozostawiając za sobą dużą anomalię grawitacji. Czarna dziura składa się zasadniczo z niczego.
