Eksperci uważają, że heliocentryczna teoria Mikołaja Kopernika, stwierdzająca, że słońce jest centrum układu słonecznego, była jednym z czynników, które doprowadziły do rewolucji naukowej. Inne czynniki obejmowały ekspansję gospodarczą, tłumaczenia greki teksty naukowe i idea, że przyroda może być rozumiana logicznie.
Kopernik opublikował "O obrotach sfer niebieskich" w 1543 roku, rozpoczynając rewolucję naukową i nową erę myśli astronomicznej. Ta teoria wyjaśnia, że Słońce, a nie Ziemia, jest centrum układu słonecznego, a planety poruszają się ruchem okrężnym wokół niego. Miało to wiele społecznych, intelektualnych i religijnych konsekwencji. Na przykład ta teoria zakwestionowała ścisłą interpretację Biblii i filozofii Kościoła katolickiego.
W tym samym czasie Andreas Vesalius opublikował książkę o ludzkiej anatomii i matematyce Girolamo Cardano, opublikowaną w "The Great Art" o algebrze, zwiększającą wiedzę naukową. Johannes Kepler poprawił pracę Kopernika, sugerując, że planety poruszają się po eliptycznych, a nie kołowych orbitach. Kilka lat później urodził się Galileo Galilei, ostatecznie stając się sławnym włoskim astronomem, który nie tylko poparł teorię kopernikańską, ale także podjął prace przygotowawcze nad newralgicznymi teoriami grawitacji.
Rewolucja naukowa wywołała Wiek Rozumu, charakteryzujący się filozofią Rene Descartesa, Johna Locke'a i Jean-Jacques'a Rousseau.
