Stabilizacja rezonansu jest energią prawdziwej cząsteczki w porównaniu z jej przewidywaną energią dla najlepszej struktury rezonansowej, która może być narysowana dla tej cząsteczki. Przewidywana energia jest oparta na rodzajach i ilości wiązań obecne w strukturze rezonansowej.
Cząsteczki są uważane za stabilizowane, gdy istnieje wiele ważnych struktur rezonansowych dostępnych dla danej cząsteczki. Stabilizacja rezonansu jest większa, gdy w energii jest więcej odpowiedników liczby struktur rezonansowych. Cząsteczki, które zachowują tylko jedną prawidłową strukturę rezonansową, taką jak metan, nie są uważane za stabilizowane. Wreszcie, stabilizacja jest zmaksymalizowana, gdy struktury rezonansowe są dokładnie równe.
