Płyny wyparowują do powietrza, gdy ich cząsteczki uzyskują wystarczającą ilość energii, aby uwolnić się od napięcia powierzchniowego cieczy i stać się gazem. Ponieważ zdarza się to tylko na powierzchni lub w interfejsie ciecz-powietrze, ilość pola powierzchni cieczy częściowo determinuje jej szybkość parowania.
Jeśli galon wody wyleje się do butelki o małych szyjkach i pozostanie w niej niezwiązany, to ostatecznie odparuje, a cała ciecz stanie się parą wodną. Jednakże zajmie to dużo czasu, ponieważ nie ma zbyt dużej ilości płynu w kontakcie z powietrzem. Natomiast galon wody wlewa się na bardzo długą, płytką patelnię, odparowuje stosunkowo szybko, ponieważ większy procent wody styka się z powietrzem. Duża powierzchnia jezior i oceanów pozwala na wystarczające parowanie, tworząc chmury i opady.
Powierzchnia nie jest jedyną rzeczą, która wpływa na szybkość parowania. Temperatura wody ma również wpływ na szybkość parowania. Ponieważ gorąca woda zawiera więcej energii niż zimna woda, szybkość, z jaką cząsteczki przechodzą do stanu gazowego, wzrasta proporcjonalnie do temperatury. Woda szybko paruje po osiągnięciu temperatury wrzenia.
