Konstytucja cywilna duchowieństwa była poważną inicjatywą ustawodawczą zainicjowaną przez francuski rząd rewolucyjny, którego celem było podporządkowanie Kościoła katolickiego nowemu porządkowi społecznemu i politycznemu. Odtworzono charakter diecezjalno-monastyczny Kościoła katolickiego we Francji i drastycznie zredukowano wpływy papieskie.
Ponieważ Kościół Katolicki we Francji był uważany przez rewolucjonistów za jednego z głównych przedstawicieli starego porządku, był ideologicznie i praktycznie ukierunkowany na reformy, jeśli nie na demontaż. Liczba biskupów aktywnych we Francji zmniejszyła się z 137 do 83, a nowi biskupi i księża wybrani przez lokalnych wyborców, którzy już złożyli przysięgę lojalności wobec nowej konstytucji. Być może jest to sprzeczne z intuicją, że nie było wymogu, aby tacy elektorowie byli katolikami, stwarzając warunki, w których lokalni katoliccy księża mogliby być wybierani przez osoby spoza swoich kongregacji, takie jak protestanci lub Żydzi. Po wyborach ci biskupi i księża byli również zobowiązani przysięgać lojalność wobec państwa, a nie papiestwo, jak to było w protokole. Zamiast tego państwo francuskie, a nie Rzym, wypłacałoby następnie wynagrodzenie kleru. Papież zachował jedynie prawo do uzyskania informacji o wynikach wyborów. Ponadto, Konstytucja Cywilna Kleru zniszczyła wszystkie zakony monastyczne, które wciąż znajdowały się we Francji w tym czasie, co w istocie uchwalało ich istnienie. Ponadto, ponieważ rewolucyjna myśl społeczna utożsamia małżeństwo z lojalnością wobec państwa, długotrwała praktyka kleru celibatu została niejawnie przekształcona jako protest, jeśli nie zdrada, przeciwko nowemu reżimowi. W końcu, ustawodawstwo to zakończyło praktykę przekazywania urzędów kościelnych spadkobiercom dziedzicznym, praktykom często wykorzystywanym bezkarnie przez rodziny szlacheckie przed rewolucją.
