Niektóre, ale nie wszystkie, metale są biodegradowalne. Metale są uważane za biodegradowalne, jeżeli są rozkładane według środowiska; typowym przykładem tego jest rozkład żelaza na rdzę przez tlen.
Kolejnym czynnikiem w biodegradacji jest środowisko. Metale oparte na żelazie i magnezie ulegają biodegradacji w ludzkim ciele. Innym środowiskiem, w którym metale mogą ulegać biodegradacji, jest woda morska. Według Centrum Oceanografii Mikrobiologicznej: badań i edukacji potrzeba 50-letniej puszki na całkowitą biodegradację w wodzie morskiej, podczas gdy aluminium potrzebuje 200 lat, aby zrobić to samo.
Kiedy metale ulegają biodegradacji w środowisku zewnętrznym, reagują one z pierwiastkami lub wilgocią w powietrzu. Te reakcje chemiczne powoli niszczą metale, powodując ich biodegradację. Jedną z najczęściej obserwowanych reakcji jest rdzewienie żelaza. Rdza jest w rzeczywistości tlenkiem żelaza powstałym w wyniku reakcji żelaza i tlenu. Według informacji Narodowego Centrum Informacji Biotechnologicznej NIH, tlenki te mogą zawirować z powrotem do gleby, gdzie mogą zostać zaabsorbowane przez rośliny.
Inne metale wcale nie ulegają biodegradacji. Według strony Newtona "Zapytaj naukowca", złoto i platyna są przykładami takich metali. Inne metale, takie jak aluminium i magnez, reagują tylko z tlenem, dopóki nie utworzą warstwy ochronnej, która uniemożliwi dalszą korozję, więc metale te również nie są uważane za biodegradowalne.
