Podstawowa wiara w Deklarację Niepodległości polega na tym, że mężczyźni mają przyznane przez Boga prawa naturalne i że istnieje rząd, by chronić te prawa. Założeniem tej doktryny był John Locke, który uważał, że rząd nie służy już do ochrony potrzeb swoich obywateli, wtedy ci obywatele mają prawo do zmiany lub zniesienia rządu.
W przypadku 13 kolonii amerykańskich narastało niezadowolenie z rządów brytyjskich, co doprowadziło do ogłoszenia niepodległości przez króla Anglii. Kamieniem węgielnym Deklaracji Niepodległości, napisanej głównie przez Thomasa Jeffersona i przyjętej przez Kongres Kontynentalny 4 lipca 1776 roku, jest to, że wszyscy ludzie są sobie równi. Opierając się na tym założeniu, istnieją niezbywalne prawa, w tym prawo do życia, wolności i dążenia do szczęścia. Nowy rząd jest następnie zobowiązany do stworzenia fundamentu zasad, które najpewniej zapewnią bezpieczeństwo i szczęście, a także zorganizuje rząd w sposób ułatwiający osiągnięcie tych celów. Deklaracja Niepodległości stanowczo stwierdziła, że kolonie zamierzają, między innymi, ustanowić rządy poprzez reprezentację, utrzymać stałą armię i przeprowadzić proces sądowy przez jury. Deklarację podpisało 56 delegatów z 13 kolonii, w tym John Hancock, prezydent Drugiego Kongresu Kontynentalnego.
