Miasta-stany starożytnej Mezopotamii były niezależnymi miastami zbudowanymi wokół świątyń i całkowicie zamkniętymi w potężnych murach obwodowych. Państwa-miasta były zjednoczone ze sobą tylko dzięki ich wspólnemu użyciu języka sumeryjskiego . Większość czasu spędzali na konflikcie o zasoby.
Centralna świątynia każdego państwa-miasta była poświęcona szczególnemu bóstwu i administrowana przez króla kapłańskiego. Ten król ksiądz był także odpowiedzialny za umocnienie granic i ochronę obywateli.
Król-kapłan każdego państwa-miasta mieścił się w pałacu, podczas gdy jego obywatele mieszkali zazwyczaj w krytych strzechą i ciasno upakowanych domach. Większość ludzi pracowała w rolnictwie, albo na własnym terenie, albo na ziemi należącej do państwa. Inni pod panującą klasą kapłanów służyli jako pisarze, rzemieślnicy lub kupcy.
