Gdy jod jest ogrzewany, wiązania międzycząsteczkowe są łamane, a jod przechodzi bezpośrednio do pary z postaci stałej krystalicznej. Dzieje się tak dlatego, że wiązania są zbyt słabe, aby utrzymać formę płynną w tych warunkach (nieco powyżej temperatura pokojowa i standardowe ciśnienie atmosferyczne). Jeśli nadal będzie się nagrzewać jod, ostatecznie stopnieje on w temperaturze 113,6 stopnia Celsjusza, a temperatura wrzenia wyniesie 185 stopni C.
Woda jest powszechnie stosowana do zilustrowania trzech powszechnych stanów materii: ciała stałego, cieczy i gazu. Przy stosowaniu ciepła wiązania międzycząsteczkowe są rozluźnione i tworzy się ciekła woda. Przy jeszcze większej ilości ciepła wiązania są jeszcze bardziej rozluźnione, a woda odparowuje. To samo przejście można zaobserwować w większej większości substancji występujących na Ziemi.
Jod nie podąża za tym powszechnym schematem, ponieważ wiązania międzycząsteczkowe w postaci stałej nie są tak silne, jak w większości innych substancji. Przy standardowym ciśnieniu atmosferycznym, gdy stosuje się minimalne ciepło, cząsteczki jodu mogą całkowicie uwolnić się od stałej postaci, zamiast tego stają się oparami. Gdy jod jest dalej ogrzewany, ciśnienie pary wzrasta (ilość gazu w równowadze ze stanem stałym lub ciekłym). Zwiększanie temperatury zwiększa również ciśnienie pary, aż jod się rozpuści, a następnie zagotuje.
