Starożytne sumeryjskie miasta-państwa w regionie Mezopotamii na Bliskim Wschodzie walczyły ze sobą o kontrolę nad nawadnianą ziemią, potrzebną do uprawy swoich upraw. Położone pomiędzy rzekami Tygrys i Eufrat region Mezopotamii pozostałby suchy i nie nadawał się do rolnictwa, gdyby nie coroczne odnowienie żyznej ziemi spowodowanej zalaniem tych dwóch rzek. Kontrola wody, jednego z najcenniejszych zasobów w okolicy, określiła, które miasto-państwo będzie w stanie wyhodować wystarczającą ilość roślin, aby wyżywić mieszkańców.
Sumeryjskie miasta-państwa obejmowały stosunkowo niewielki obszar, który uważano za mniej więcej wielkości Irlandii Północnej. Niektóre miasta-państwa znajdowały się w zasięgu wzroku i obejmowały okoliczne miasta, pola rolnicze i nawadnianie. Było niewiele naturalnych granic między państwami-miastami i ich bliskim sąsiedztwem, a rywalizacja o wodę i żyzną ziemię często prowadziła do wojen toczących się o dostępność tych dwóch podstawowych zasobów.
