Rebelia Sepoy z 1857 roku była wynikiem wielu agresywnych polityk narzuconych przez Brytyjczyków na ich kolonialnych Indian w latach poprzedzających rewoltę. Obejmowały one ogromną ekspansję terytorialną; dziel i rządź strategiami wojskowymi; i praktyki, które ujawniły dużą niewrażliwość na normy religijne, które panowały w regionie, według About.com.
Brytyjska kolonizacja w Indiach od początku była przede wszystkim przedsięwzięciem gospodarczym. Zwłaszcza w latach 40. XIX wieku Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska musiała cofnąć finansowe niepowodzenia, tak więc ogromne imperia brytyjskich terytoriów zostały podporządkowane brytyjskim rządom. W miarę, jak coraz więcej terytorium było kontrolowane, potrzebnych było więcej lokalnych oddziałów indyjskich, określanych jako Sepeys, aby go kontrolować, ponieważ sama brytyjska armia regularna była o wiele za mała. W miarę, jak więcej Sepoys weszło do brytyjskiej służby, coraz częściej walczyli oni przeciwko ludziom z sąsiednich obszarów, których wcześniej nie uważali za wrogów. Wywołało to znaczną niechęć do Brytyjczyków. Co gorsza, pojawiły się powszechne zarzuty, że Brytyjczycy używali tortur, aby zabezpieczyć współpracę ze strony miejscowych, strach, na który zwróciła się Madras Native Association w 1856 roku, rok przed buntem.
Ostateczna słoma była prawdopodobnie religijna. Karabiny dnia były zazwyczaj używane naboje, które zawierały zarówno pocisk, jak i proszek, a żołnierz zwykle musiał odgryźć końcówkę wkładu podczas ładowania broni. Wraz z nowym karabinem Enfield Brytyjczycy wydali naboje zapieczone łojem wołowym i tłuszczem wieprzowym. Według Emory University większość Sepoys było hinduskich lub muzułmańskich, a ponieważ każda religia uważa, że jedno z tych źródeł żywności jest zabronione, wiele z Sepo oburzyło się. Ta pozornie rażąca i radykalna niewrażliwość na przekonania religijne w Indiach dodatkowo podsyciła żar buntu, a niektórzy historycy, w szczególności J.A.B Palmer i John Kaye, nalegali, że był to natychmiastowy katalizator ewentualnego rozlewu krwi z 1857 roku.
