Żywice epoksydowe są powszechnie używane jako żywice do laminowania i, cenione ze względu na ich silne właściwości klejące i wodoodporność, są stosowane na statkach powietrznych i łodziach. Wykorzystano je jako główny materiał konstrukcyjny, poszycie ubiegający się o kadłuby lub zamiennik żywic poliestrowych lub żelkotów, które zostały uszkodzone przez wodę, zwykle w przypadku szybkich łodzi.
Żywice epoksydowe mają brązowy lub bursztynowy kolor i są użyteczne ze względu na ich wysoce uleczalną naturę. Mogą trzymać się i suszyć w dowolnej temperaturze od 41 do 302 stopni Fahrenheita. Minimalizują się również podczas procesu utwardzania, co pomaga zapobiegać wewnętrznym naprężeniom. Są nie tylko mocne i odporne na wodę, ale również odporne na uszkodzenia pochodzące z wielu chemikaliów i wyjątkowo dobrze izolują od prądu.
Żywice epoksydowe mają swoją nazwę od chemicznego pochodzenia. Słowo "epoksyd" jest w rzeczywistości terminem określającym typy cząsteczek, w których atom tlenu związany jest z dwoma atomami węgla, które zostały już połączone razem. Najprostszą cząsteczką epoksydową jest "alfa-epoksy", która ma trój-pierścieniową strukturę molekularną. Żywice epoksydowe są jednak utworzone z dużo dłuższej cząsteczki, która jest bardzo podobna do winyloestru, z reaktywnymi miejscami na każdym końcu łańcucha cząsteczki. Jednak w przeciwieństwie do winyloestru, te reaktywne miejsca tworzą się z grup epoksydowych, a nie grup estrowych, co pozwala im mieć znacznie lepszą odporność na wodę.
