Skamieliny glossopteris występują w Indiach, Ameryce Południowej, Afryce Południowej, Australii i na Antarktyce. Są kluczowym dowodem teorii południowego superkontynentu i dryfu kontynentalnego. Złożenie kontynentów półkuli południowej w jedną masę lądową wykazuje liniowy, ciągły rozkład rozmieszczenia Glossopteris w całym kontynencie. Edward Seuss był geologiem, który teoretyzował istnienie południowego superkontynentu, który nazwał Gondwanaland.
Glossopteris był drzewiastym, nasiennym krzewem lub drzewem dominującym w okresie wczesnego permu. Miał liście w kształcie języka i mógł sięgać nawet 30 metrów. Był to gatunek dominujący przez cały okres, który ostatecznie wyginął pod koniec okresu permu.
Teoria dryfu kontynentalnego została po raz pierwszy zaproponowana przez Alfreda Wegenera w 1915 roku. Teoretyzował, że skorupa ziemska unosi się nad płynnym rdzeniem i że w pewnym momencie wszystkie masy lądowe zostały połączone w jeden superkontynent, który nazwał Pangeą. Ta masa lądowa rozpadła się na dwie mniejsze superkontynenty, Laurazję i Gondwanaland, w okresie jurajskim. Dopiero w 1960 r. Rozwinęła się teoria tektoniki płyt, wyjaśniająca ruch płyt Ziemi i przyczyny trzęsień ziemi, wulkanów i innych wydarzeń geologicznych.
