Element palladowy ma 10 elektronów walencyjnych w swojej najbardziej zewnętrznej powłoce, skorupa 4d. Wiele elementów jest zgodnych z regułą oktetu, gdzie uważa się, że mają pełną powłokę zewnętrzną, gdy jest osiem elektronów. Metale przejściowe i cięższe pierwiastki są wyjątkami i są bardziej stabilne, gdy mają więcej elektronów w swojej powłoce zewnętrznej.
Pallad został nazwany asteroidą Pallas, nazwaną od greckiej bogini mądrości. Pierwiastek odkrył w 1803 roku William Hyde Wollaston. Najczęściej występuje w osadach innych metali, takich jak platyna, nikiel i złoto. Jest to stały element w temperaturze pokojowej, o masie atomowej 106 i liczbie atomowej 46.
