Ziemia ma od 10 do 20 skorupowych płyt, z których każda porusza się z inną prędkością. Najwolniej jest płyta euroazjatycka, która porusza się mniej niż cal na rok, a płytą o najszybszym znanym ruchu jest talerz Cocos, który miele na zachodnim wybrzeżu Ameryki Środkowej w przybliżeniu 8,55 cali rocznie.
Prędkość, z jaką płyta porusza się względem sąsiadów, zależy od szybkości, z jaką magma w kontakcie ze spodem płyty przenosi ją. Płyty tektoniczne nie są pchane, ponieważ skala ich ruchu jest o wiele za duża, aby ich skały mogły wytrzymać siłę poprzeczną, która popycha je w jednym kierunku. Zamiast tego płyty są przenoszone przez prądy w stopionych częściach litosfery, które są trudne do wykrycia z powierzchni.
Silnik napędzający ten proces jest resztkowym ciepłem wnętrza Ziemi. To ciepło napędza konwekcję w całym płaszczu Ziemi i może mieć nieprzewidywalne konsekwencje na przechodzeniu przez cienką skorupę. Pod koniec epoki mezozoicznej, na przykład, ląd, który stał się Indiami, nagle oddzielił się od południowego kontynentu Gondwanaland i przemierzał ocean na wysokości prawie 8 cali rocznie, dopóki nie uderzył w Azję.
