Piskliwy test pop jest eksperymentem pokazującym, że gaz wodorowy powstaje, gdy większość metali styka się z kwasem. Eksperyment rozpoczyna się od umieszczenia metalowego paska, takiego jak magnez, w probówce z kwasem.
Gdy zachodzi reakcja między metalem i kwasem, gaz wodorowy może być widoczny w postaci bąbelków z kwasu. Najpierw probówkę umieszcza się w pozycji pionowej, następnie do probówki dodaje się metal i kwas. Następnie drugą probówkę umieszcza się w pozycji odwróconej na górze probówki zawierającej kwas i metal. Gdy tworzy się gazowy wodór, będzie on zawarty w górnej probówce testowej. Po krótkim czasie górna probówka jest szybko usuwana i zakrywana palcem, aby zapobiec ucieczce gazu wodorowego. Zapałka lub zapalniczka służy do tworzenia płomienia. Następnie płomień umieszcza się przy wejściu do probówki wypełnionej gazem wodorowym. Na koniec palec jest usuwany z probówki z gazem wodorowym, a gdy wodór płynie z rury, która napotyka płomień i poparzenia, powstaje skrzypiący dźwięk popu.
Podsumowując, wodór jest bezbarwnym gazem bezwonnym. Piskliwy dźwięk popu, powstający podczas jego nagrywania, służy do identyfikacji i weryfikacji jego istnienia podczas tego eksperymentu.
