Dynastia Han, która rządziła Chinami od 206 roku p.n.e. do 221 AD spadł w wyniku trzech głównych czynników: niestabilności politycznej, trudności ekonomicznych i presji zewnętrznej ze strony koczowniczych watażków. U źródeł problemów dynastii była rosnąca populacja, która nadwerężyła zasoby Chin do punktu załamania. < /p>
Chiński zwyczaj dyktował, że każdy syn odziedziczył ułamek ziemi jego ojca. W społeczeństwie agrarnym, w którym bogactwo nie może wzrosnąć, ponieważ podaż ziemi jest skończona, oznaczało to, że każda rodzina musiała podzielić swoją ziemię z każdym pokoleniem, aż nie pozostało wystarczająco dużo, aby wesprzeć swój lud. Doprowadziło to do spadku dochodów podatkowych i niezdolności rządu Han do złożenia hołdu wojowniczym koczowniczym ludziom na jego granicach. Bez hołdu nomadzi zmusili Hana do walki bez końca, kosztownych wojen na marginalnych krańcach jego granic.
Problemy te stały się nierozwiązywalne przez wojsko i arystokratyczne elity, które zwalniały się z podatków i poświęciły swoją energię na walkę. W 189 r. A.D., cesarz Shao, który miał 13 lat, został zamordowany przez jednego z jego generałów, który następnie zainstalował swojego preferowanego kandydata na tronie. Około 220 A.D. wojna domowa zmusiła abdykację ostatniego cesarza Han, Xiana, na korzyść Cao Pi z Wu.
