Skurcz mięśni szkieletowych jest krótszy niż skurcz tężcowy, twierdzi dr Paul Deeble z Mary Baldwin College. Skurcz skurczowy to krótki, gwałtowny ruch w odpowiedzi na pojedynczy bodziec w mięśniu błonnik. Skurcz tężcowy następuje po kilku bodźcach powodujących skurcz mięśnia w krótkim odstępie czasu.
Najprostszym rodzajem skurczu mięśni w ciele ludzkim jest drganie. Skurcz to pojedynczy, krótki rozwój siły w całym włóknie, zespole motorycznym lub całym mięśniu. Po drgnięciu mięsień rozluźnia się. Kiedy poszczególne drgnięcia nie mogą zostać rozpoznane, a siła jest dość stała, następuje skrócenie tężcowi lub tężcowi. Kiedy optymalna szybkość stymulacji elektrycznej w mięśniu powoduje maksymalną siłę wywieraną przez mięsień, nazywa się to maksymalnym napięciem tężcowym.
Ludzki układ nerwowy wykorzystuje impulsy elektryczne do stymulowania skurczów mięśni przy różnych częstotliwościach. Mięśnie można również stymulować za pomocą urządzeń elektrycznych w laboratorium. Włókna mięśniowe i jednostki ruchowe potrzebują różnych częstotliwości energii elektrycznej w ciele, aby wywołać skurcze i skurcze tężcowe. Skurcze mięśni występują w jednym z czterech podstawowych typów: izotonicznym, izometrycznym, skurczowym i tężcowym.
