Pług stalowy, pierwszy stworzony przez wynalazcę John Deere w 1837 roku, był wystarczająco mocny, aby orać prymitywną glebę preriową, ale na tyle lekką, aby mógł nią zarządzać pojedynczy rolnik i zespół wołów. Pług stalowy przekształcany na Środkowym Zachodzie Ameryki na pola uprawne i szybko rozprzestrzenił się na podobne środowiska rolne.
Amerykański Środkowy Zachód, zaczynający się w Illinois i kontynuujący Gór Skalistych, zawierał bogatą, żyzną glebę, która była zbyt gęsta i ciężka, aby mogła wydajnie i ekonomicznie plądrować. Lekkie pługi nie wrzynały się w ziemię, podczas gdy cięższe pługi wymagały dużych zespołów wołów, aby je pociągnąć i musiały być często zatrzymywane, aby oczyścić gęsty grunt z drewnianej płyty odkładniczej. Pługi żeliwne zostały wypróbowane, ale te ciężkie pługi łatwo się zepsuły.
John Deere, kowal w Grand Detour w stanie Illinois, użył zepsutej piły ze stalowni, aby stworzyć prototyp pługa, który był wystarczająco lekki, by pociągnąć go z łatwością, wystarczająco mocny, by wytrzymać gęstą glebę prerii i ciężkie trawy preriowe oraz wystarczająco gładki, by ciąć czyściutko, nie przylegając do gleby.
Pług Deere odniósł sukces. W 1839 r. Wykonał jeszcze trzy pługi, aw 1843 r. Zamówił 400 pługów. Pług stalowy skrócił czas potrzebny na orkę z 24-godzinnego pługa drewnianego do pięciu do ośmiu godzin. Obfitość produktów rolnych, jakie jego pług pomógł produkować na amerykańskiej prerii, była głównym motorem rozwoju kolejowych transkontynentalnych dziesięcioleci później.
